Pierwsze wzmianki o wsi Górczyn pojawiają się w dokumentach z XIII wieku. Należała ona wówczas do książąt wielkopolskich. Na przełomie XIII i XIV wieku rozpoczął się proces przechodzenia Górczyna pod jurysdykcję Poznania, zakończony po licznych procesach dopiero w 1609 roku. W tym okresie we wsi powstał folwark. Po zniszczeniach wojennych i epidemiach, które nawiedziły Wielkopolskę w XVII i XVIII wieku, w latach 1750-1753 władze Poznania sprowadziły do wsi kolonistów z okolic Bambergu – przodków Bambrów. Mieszkańcy Górczyna jako jedni z nielicznych, pod dowództwem swojego sołtysa, Macieja Palacza, wzięli udział w powstaniu 1846 roku. Po zniesieniu Twierdzy Poznań, w 1900 roku wieś włączono do Poznania.
Odmienna grupa etniczna, jaką byli Bambrzy, władała innym językiem niż otaczający ją język polski. Był on początkowo poważną barierą, zarówno we wzajemnych stosunkach, w kontaktach z władzami miasta, jak i w uczestnictwie w życiu Kościoła i w praktykach religijnych. Jako ludzie głęboko wierzący pragnęli oni uczęszczać do kościoła, a każda wieś miała swoją parafię. We wszystkich kazania były głoszone i sakramenty udzielane w języku polskim. Kościół, wspólnota wyznania, był pierwszą, najważniejszą płaszczyzną szybkiej polonizacji Bambrów.
Drugim czynnikiem, który przyczynił się do asymilacji grupy bamberskiej ze społecznością polską była szkoła. Początkowo dzieci uczono wszystkich przedmiotów po niemiecku. Jednak z biegiem lat pod wpływem nauczycieli-księży zaczęto wprowadzać naukę religii w języku polskim, a wkrótce naukę języka polskiego, co było zgodne z intencjami Bambrów. W ich procesie polonizacyjnym ważną rolę odegrały też stosunki z Polakami, do nawiązania których dążyli.
Stopniowo zaczęło dochodzić do małżeństw mieszanych. Potomkowie osadników z Bambergu coraz silniej utożsamiali się z polskością. Ten proces nie odbywał się tylko w sposób mimowolny, okazjonalny. Dążyli do tego świadomie, pragnęli czuć się na tej ziemi jak na własnej, pragnęli kontaktów z sąsiadami i bycia na równi z nimi.

Badacze problemów mniejszości narodowych uznali ten fakt za ,,cud polonizacyjny”, za wyjątkowy w historii proces szybkiego wtopienia się jednej grupy narodowej w drugą.

Bambrzy i ich potomkowie wnieśli w kulturę wsi podpoznańskich nowe elementy z zakresu uprawy roli, pożywienia, budownictwa, aczkolwiek nie były one całkowicie obce polskiej ludności ze względu na jej wieloletnie kontakty z kulturą zachodnich sąsiadów. W latach 1900 do 1924 okoliczne wsie, w tym Górczyn, włączono do miasta i stały się one jego dzielnicami, a potomkowie osadników z Bambergu stanowią od dziesięcioleci integralną część społeczeństwa Poznania.

Po 110 latach od przyłączenia Górczyna do Poznania Zespół Folklorystyczny „Wielkopolanie” uświetnił swoimi tańcami te obchody. W repertuarze oprócz tańców wielkopolskich znalazły się tańce i przyśpiewki Górnego Śląska, Rzeszowa, Krakowiaków Wschodnich, Łowicza oraz krakowiak narodowy z Konikiem Zwierzynieckim.
Mieszkańcy Górczyna, którzy przybyli na uroczystości jubileuszowe, mieli również okazję wraz z tancerzami zespołu uczyć się wiwatów, przodków i innych tańców wielkopolskich.
                                                                                                                        JG